دکتر فووزيه؛ -طبيب ديگر ناصرالدين‌شاه- نيز در کتاب «3 سال در دربار ايران» (ترجمه عباس اقبال آشتياني) مي‌نويسد: «غذاهاي مختلف را -آن‌چنان که پيش ما معمول است- يکي بعد از ديگري نمي‌آورند، بلکه همه را توسط تعداد فراشاني که براي آوردن آنها لازم باشد، يکجا حاضر مي‌کنند. به اين شکل که فراش‌ها -که بر سر هر کدام مجموعه (سيني) گِرد بزرگي است و قلمکاري خوشرنگ با منگوله‌هاي رنگارنگ بر آن انداخته‌اند- ‌دنبال غذاها پيش مي‌آورند و مجدالدوله، ناظرباشي شاه هميشه پيشاپيش ايشان است. همين که فراش‌ها به حضور شاه رسيدند، همه مجموعه‌ها را بر زمين مي‌گذارند و قلمکارها و سرپوش‌ها را از روي ظروف برمي‌دارند و با مجموعه‌هاي خالي و قلمکارها بيرون مي‌روند. آقا‌دايي -که گاهي ميرزا ابوالقاسم نيز با او همراه است- ظروف غذايي را که شاه مي‌خواهد نزديک او مي‌برد و شاه که مثل همه ايرانيان چهار‌زانو مقابل سفره‌اي چرمي -که سفره پارچه‌اي ملوني روي آن مي‌اندازند- مي‌نشيند با دست -يعني بي‌قاشق و چنگال- از آن ظروف غذاي خود را برمي‌دارد و ميل مي‌کند. اما کباب از اين قاعده مستثني است، به اين معني که آن را به محض اينکه حاضر شد صرف مي‌کند. بعد از آن‌که شاه غذاي خود را خورد، همان فراش‌ها مجموعه‌ها را مي‌آورند و سفره را برمي‌چينند تا ديگران به ترتيب سلسله مراتب از باقيمانده، غذاي خود را بخورند. اما معلوم است که با اين ترتيب به نوکرهاي زيردست جز مقداري برنج خشک و استخوان بي‌گوشت چيزي نمي‌رسد. هر قدر تعداد غذاخورها بيشتر شود، باز نوع غذا معمولا همان است؛ فقط مقدار آن مخصوصاً پلو را بيشتر مي‌کنند و با ترتيبي که وضع در‌خانه (دربار) شاهنشاه دارد، مي‌توان دريافت که تا چه اندازه مي‌توان بر مقدار غذاها افزود و فوج فراشان را زيادتر کرد.»